Ölümün ismi geçmeden anlatıldığı nadir anlar vardır. Sürdürülebilir kılıyor ülkemiz artık bu durumu. Savunmasız kaldığımızı hissediyoruz her ölüm haberinde. En acımasız olanın yaşandığını, kapanmış kapıların açılamayacağını düşünmeye başlıyoruz. Ölüm, eylemsizleştiriyor bizi. Yalnızca hayata veda edenleri değil, kalan ve diri kalması gereken bizleri de eylemsizleştiriyor.
Alıştığımızı yaşamak, insan olarak hayatı değiştiremeyecek bir psikolojiye sokuyor bizi. Alıştırılıyoruz demek istemiyor, algılarımızın açık olduğuna inanıyoruz. Adaleti beklemenin duyarlılığına sığınıyoruz. Üstelik, yaşamın içinde kalmadan hareket ediyoruz. Ölüm güzellemesi yaparken hayattan fazlasıyla uzaklaşıyoruz. Üzerimize sorumluluk almadan hareket etme çabamızın sonucu olarak; ölümü anmadan güzelleştiriyoruz.
Beyazlık ancak ölümde mümkün. Ancak o an bütün kirinden uzaklaşabiliriz dünyanın. İşte o anki kiri biraz olsun azaltabilmek için adım atmak gerekiyor. Ölümü güzellemeden, sebeplerini sorgulayarak hareket edersek azaltabiliriz o kiri. Alışılmış olanın ölüm olduğunu; ikincil bir sebep olduğu anda harekete geçmenin gerekliliğini fark edersek beyaza yaklaşabiliriz.
Hayatın devamlılığıdır aslolan; hayatın siyaha kire karşı beyazlığını savunmaktır. Hayatın cinsiyetlerden bağımsız hareket edilebilir olduğunu, sürdürülebilir dünyanın ancak bir arada olarak yaşanabileceğini anlamaya ihtiyacımız var. Kir, insanın içinde. Cinsiyetler beyazlığı dünyanın; ancak bir araya gelirse ana rengi ortaya çıkarabilen.
Erkekler Konuşuyor Ekibinden
Leave a Reply